حقوق حمل و نقل

. بازگشت تدریجی سیگنال‌های نفت‌کش‌های ایرانی در خلیج‌فارس و شرق آسیا، تنها یک رخداد فنی یا تغییر در سامانه‌های شناسایی خودکار (AIS) نیست؛ بلکه نشانه‌ای سیاسی و اقتصادی است از بازتعریف جایگاه ایران در نظم انرژی جدید جهان. تهران، پس از سال‌ها ناچار به پنهان‌کاری، اکنون انتخاب کرده است که در روشنایی حرکت کند؛ گویی می‌خواهد به جهان پیام دهد که «پنهان‌کاری دیگر ضرورتی ندارد» زیرا بازار جهانی به نفت ایران نیاز دارد، نه برعکس.

منطق حاکم بر ارتباط هند با ایران همان است که دنیای اقتصاد در پرسش خود از جناب سفیر اظهار کرده است: جهان در حال گذار امروز با دو مشخصه معامله‌محور (Quid Pro Quo) و چندهمسویی (Multialigned) تعریف می‌شود.

حضور در چابهار برای هند در رقابت ژئوپلیتیکی با چین همچنان یک امر راهبردی برای دهلی‌نو است؛ ولی از منظر ژئواکونومیکی چابهار واجد اهمیت ویژه برای هند در ترانزیت بین‌المللی نیست.

ایران باید نقش کریدوری خود را بازتعریف کند. به نقش آذربایجان در توسعه کریدورهای شرقی – غربی توجه ویژه نشان دهد؛ زیرا که نفوذ چین در بخش اقتصادی، سرمایه‌گذاری و کریدورهای آذربایجان می‌تواند به خنثی‌سازی نقش ژئوپلیتیک ایران منجر شود.

مسلم است که ایران باید به نقش آذربایجــان، گرجســتان، قزاقســتان و ترکیــه در توسعه کریدورهای شرقی – غربی؛ به‌ویژه کریدور میانی، توجه ویژه نشان دهد؛ زیرا که نفوذ چین در بخش اقتصادی سرمایه‌گذاری این کریدورها می‌تواند به خنثی‌سازی نقش ژئوپلیتیک ایران منجر شود.

عصر حاضر، ازیک‌طرف دوران بهره‌وری از موقعیت ژئوپلیتیکی در راستای تأمین منافع ملی می‌باشد. تلاش کشورها برای مبدل شدن به مرکز لجستیکی منطقه خود و جذب سرمایه در این حوزه حکایت از آن دارد. از طرف دیگر بازتوزیع‌‌‌‌ منابع‌‌‌‌ قدرت و ثروت در اقتصاد سیاسی‌‌‌‌ بین‌الملل نیز سرعت‌‌‌‌ گرفته است. چین‌‌‌‌ و ایالات‌متحده در کانون روند بازتوزیع‌‌‌‌ قدرت و بازنویسی‌‌‌‌ قواعد در اقتصاد سیاسی‌‌‌‌ بین‌المللی‌‌‌‌ قرار دارند.

هرچند عملیات حماس یک اقدام مستقل و ناشی از انباشته شدن ظلم افزایشی و وقیحانه رژیم اسرائیل بوده است، ولی یکی از عوامل مؤثر بر نحوه موضع‌گیری اعلامی یا اعمالی کشورها، ملاحظات آن‌ها در قبال آیمِک است و این موضوع می‌تواند در تداوم یا تعیین سرنوشت این نبرد، مهم و تعیین‌کننده باشند.

یکی از نقاط ضعف راهبردی ایران، نبود بندرها عمیق است. بندرها جنوبی ایران، مانند بندرعباس توانایی پهلو گرفتن کشتی‌های ۲۵۰ هزار تنی را ندارند، درنتیجه محموله‌های ارسالی به ایران ابتدا باید در امارات متحده عربی تخلیه و سپس با کشتی‌های کوچک‌تر به ایران ارسال شود. گذشته از صدها میلیون دلاری که ایران از دست می‌دهد، این کشور همواره در برابر بسته شدن تجارت دریایی خود توسط امارات آسیب‌پذیر است.