حکمرانی جهانی

قانون اساسی تنها عامل اصلی نابرابری‌ها نیست و تغییر آن به‌تنهایی؛ بدون توجه به تبیین نوع نگرش به طبقات پائین و اِعمال این تبیین، نمی‌تواند نابرابری تشدیدیافته کنونی در هر کشوری را حل کند.

در کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد»، جان بولتون 3 بار از قول ترامپ تکرار کرده است که برای آمریکا، «اتحادیۀ اروپا از چین، بدتر ولی کوچک‌تر است».

در کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد»، جان بولتون ۳ بار از قول ترامپ تکرار کرده است که برای آمریکا، «اتحادیۀ اروپا از چین، بدتر ولی کوچک‌تر است».

برای اثبات بیشتر این فرضیه که «سیاست خارجیِ» ایالات‌متحده امریکا در برابر ایران نوعاً ثابت است (از نوع مداخله مذکور در فصل 7 کتاب کِری) و صرفاً «دیپلماسیِ» دستیابی به اهداف آن ممکن است تغییر بکند (از نوع برجام مذکور در فصل 18 کتاب کِری)، به‌درستی که «هرروز موهبتی است».

جان کِری در فصل ۷ کتاب خود تحت عنوان «سنای پیر» (The Old Senate) آورده است که: «دالس به همراه برادرش آلن که در همان دوره مدیر سازمان سیا بود، روند انقلاب را در ایران معکوس کرده و شاه را دوباره به مقام خود بازگردانده بودند.»

آمریکا به عنوان دولتی که عضو دائم (Permanent Members) شورای امنیت است اما دیگر جزء «اعضای برجام» (JCPOA Participants) نیست به دلایل برشمرده شده در این نوشتار نمی‌تواند سازوکار بازگشت (Snapback) تحریم های قطعنامه‌های پیشین شورای امنیت در مورد ایران را فعال کند.

آمریکا با مخالفت با تعیین اعضای جدید هیئت استینافِ از حدنصاب افتادۀ سازمان تجارت جهانی ترتیب مرحله 6 و 7 از «جدول مراحل و زمان لازم جهت بررسی اختلافات در رکن حل اختلاف سازمان تجارت جهانی» را از کار انداخته است.

هم‌اکنون اولین تهدید برای امریکا فقط چین است و توافق تجاری اخیر چین و آمریکا در راستای کنترل این تهدید است؛ حتی اگر اجرای آن به قیمت نقض «اصول و قواعد نظام تجارت چندجانبه در سازمان تجارت جهانی» تمام شود.

از سابقه اصلاحات اقتصادی و تحولات شیلی ازیک‌طرف و از عدم اجرا یا تأخیر در اجرای کامل مدل نئولیبرال توسعه اقتصادی در ایران از طرف دیگر، سیاست‌گذار ایرانی می‌تواند مزیت عقب‌ماندگی ببرد.

منتقدان اتخاذ رویۀ اخیر دیوان عالی آمریکا مبنی بر مداخله بیشتر، کاهش قدرت قانون‌گذاری و تنظیم مقررات دولت و بازگشت به دوران پیش از سال 1937 را اعمال «استبداد قضائی» (Judicial Despotism) تلقی کرده‌اند.

در ميان سياستمداران بريتانيايي يك شوخي پرمعنا رواج دارد كه مي‌گويند ايران تنها كشوري است كه گمان مي‌كند بريتانيا يك ابرقدرت است؛ اما به نظر مي‌رسد اگرچه اين موضوع براي ايراني‌ها ديرزماني يك شوخي نبود؛ ولي هم‌اكنون ديگر ايرانيان دريافته‌اند كه ديگر كار، كارِ انگليسي‌‌ها نيست.

عربستان، هدف توسعه‌ای (2 - 4 - 6) را تا سال 2030 میلادی و ایران، هدف توسعه‌ای (8 - 8 - 8) را تا 1400 هجری شمسی برای خود مشخص نموده‌اند.