حکمرانی جهانی

در هر بحرانی همیشه یک نفر می‌برد و حالا در مورد حمله روسیه به اوکراین، آن شخص نارندرا مودی نخست‌وزیر هند است.

وقتی مسئله تخصیص آب تبدیل به رقابت ملی‌گرایانه می‌شود، آب‌گیرنده پیروز و آب‌دهنده بازنده بازی تلقی می‌شود.

شکل دقیق نظم اقتصادی پسانئولیبرال آینده هنوز روشن نیست؛ اما احتمالاً بسیار محلی‌تر، غیرمعمول‌تر، پیچیده‌تر و چندقطبی‌تر ازآنچه قبلاً بود، خواهد بود.

آنچه ما شاهد آن هستیم پایان مرحلۀ استثنایی جهانی‌شدن است، یک تغییر تاریخی که شوک‌های خارجی همانند همه‌گیری کووید-19 و جنگ روسیه در اوکراین آن را تسریع کرد. هیچ کشوری حیاط‌خلوت هیچ کشور دیگری نیست و این به همان اندازه که در آسیا و هر منطقۀ دیگری صدق می‌کند در مورد اروپا نیز صدق می‌کند.

در حال حاضر، عربستان سعودی تصمیم دارد با یک عمل‏گرایی در برابر ایران برخورد کند. اساساً، «ما نمی‏توانیم از شر آن‌ها خلاص شویم و آن‌ها نمی‏توانند از شر ما خلاص شوند».

چین همچنان بر کاهش توانایی بازیگران بین‌المللی (Degrading the Ability) برای تزریق ریسک استراتژیک (Inject Strategic Risk) به تصمیمات خود با بهره‌برداری از شکاف‌های (Exploiting Cleavages) ناشی از اختلاف‌نظر و تضاد منافع در میان متحدان ایالات‌متحده متمرکز است.

وقتی درگیری بزرگی مانند اوکراین رخ می‌دهد، روزنامه‌نگاران همیشه از خود می‌پرسند: «کجا باید خودم را مستقر کنم؟» کی‌یف؟ مسکو؟ مونیخ؟ واشنگتن؟ در این مورد پاسخ توماس فریدمن؛ ستون‌نویس نیویورک‌ تایمز، هیچ‌کدام از این‌ها نیست. تنها جایی که برای درک این جنگ وجود دارد، درون سر ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه است.

در سال۲۰۱۶ کاخ سفید به پنتاگون دستور داد که استفاده از عبارت «رقابت قدرت‌های بزرگ» را متوقف سازد. هدف، کم‌اهمیت انگاشتن نقش چین و روسیه بود.

راهی که هرچند پرفرازونشیب؛ اما معقول‌‌‌‌‌‌‌‌تر و به‌‌‌‌‌‌‌‌مراتب کم‌هزینه‌‌‌‌‌‌‌‌تر از گزینه اول برای آمریکا به نظر می‌رسد... پس تا اطلاع ثانوی زنده‌باد تحریم.

به‌طور جداگانه، قراردادهای مبادله ارز، سیستم‌های پرداخت جایگزین و ارزهای دیجیتال تأثیر زیادی بر اثربخشی تحریم‌های ایالات‌متحده ندارند؛ اما این نوآوری‌ها به‌طور فزاینده‌ای به کشورها این امکان را می‌دهد که از طریق کانال‌های ضد تحریم تراکنش‌ها را انجام دهند.

اخیراً شِی جین‌پینگ؛ رئیس‌جمهور چین، به مقامات کشورش گفته باید منتظر وزش باد در دنیای سیاسی باشند. این یعنی قرار است اتفاقات بزرگ و مهمی در رابطۀ چین با آمریکا رخ دهد.

گفتند شش‌ کشور هست که قبل از ایران بایستی حکومت‌های این شش کشور را ما ساقط کنیم، تسلّط بر این‌ها پیدا کنیم؛ این شش‌ کشور که ساقط شدند، ایران ضعیف می‌شود؛ آن‌وقت می‌شود به ایران‌ هم حمله کرد.